De ûntdekker

Leaf hie hy it lân dêr ´t syn skip op ta fleach,
Leaf, as in frou ´t ferskûle kommen dat sy draacht.
Oer ´t lân dat syn tinzen betsjoende, dreamde er sa graach
En as de boech opkaam op in hege weach

Dan fermoed´ er libben ûnder fierten,
Ûnder fierten, sûzjend yn ´e slom,
Wylst it skip trochfear, d´ oansteande berte yn ´e mjitte,
Bûnzjende weagen ferpulverjend ta skom.

Mar doe´t it lân him bleatjoech, wie ´t as hie er it ferret.
Neat ferbûn harr´. Gjin string stil en ûnsichtber wie der tusken harren.
Hy winske it fuort wer ûnûntdutsen, hy winske – mar wie al te let.
It wie al te let:
Iepen en bleat wie it foar elts te sjen. Ferslein is er wer ôfset;
Wat bleau him oer as dom de see te folgjen, syn skip swier fan smert,
Syn fjoer berutsen, en leech oer seeën fan leegte te farren.

Lyrics: J.J. Slauerhoff // Music: Custódio Castelo Frisian translation: Nynke Laverman

Vertaling

De ontdekker (original)

Hij had het land waarvoor hij scheepging lief,
Lief, als een vrouw ’t verborgen komende.
Er diep aan denkend stond hij droomende
Voor op de plecht en als de boeg zich hief

Was ’t hem te moede of ’t zich reeds bewoog
Onder de verten, waarin ’t sluimerde,
Terwijl ’t schip, door de waterscheiding schuimende,
Op de aanbrekende geboort’ toevloog.

Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.
Geen stille onzichtbare streng verbond hen tweeën.
Hij wilde ’t weer verheimlijken –te laat:
Het lag voor allen bloot. Hem bleef geen raad
Dan voort te varen, doelloos, desolaat
En zonder drift – leeg, over leege zeeën.